از میانه وادی‌السلام دوباره به جاده اصلی منتهی به حرم رسیدیم. از دور گنبد امیرالمؤمنین علی(ع) هویدا شد. یاد شعری منسوب به مولانا افتادم؛ تا صورت و پیوند جهان بود، علی بود/ تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود… شعر را آرام برای خودم به آواز زمزمه می‌کردم؛ شاهی که ولی بود و وصی بود علی بود/ سلطان سخا و کرم و جود علی بود.. قدم‌های خسته‌مان با دیدن گنبد قوت گرفت. پاهایمان انگار دیگر برای خودمان نبود. در هیچ‌کدام از موکب‌ها توقف نکردیم تا بالاخره به حرم رسیدیم. پای عکاسمان که از هیچ سوژه نابی نمی‌گذشت هنگام عکس گرفتن حسابی پیچ خورده بود و همگی از بار زیادی که به همراه داشتیم خسته شده بودیم. تصمیم گرفتیم استراحت کوتاهی کنیم و بعد به زیارت برویم. به‌زحمت پرسان پرسان موکب علی بن ابی‌طالب اوقاف استان البرز را پیدا کردیم. با دیدن روی خوش بچه‌های اوقاف استان البرز خستگی راه فراموشمان شد. وارد موکب که شدیم با حاج‌آقا کرمی مدیرکل حوزه ریاست سازمان اوقاف و امور خیریه مواجه شدیم که آقای میرشاهانی نیز از اوقاف مرکز همراه ایشان بود. بعد از خوش‌ و بش کردن با آن‌ها گوشه‌ای دراز کشیدیم که مگر رنج سفر را از تن بزداییم. برای انجام باقی‌مانده وظایفی که به عهده‌مان گذاشته بودند باید صبح زود عازم کربلا می‌شدیم. از آن‌طرف هم این ترس در ما وجود داشت که دیگر فرصت زیارت حرم امیرالمؤمنین (ع) را نداشته باشیم. عاقبت بر خوابمان غلبه کردیم و راهی حرم شدیم.
 
 

سیدرضا آباقی